miércoles, 30 de enero de 2013

Vicentiño e as árbores da paz

Hoxe, 30 de xaneiro, conmemórase o día da paz, e nós , aínda que un pouco fora de tempo, plantamos as landras nas botas para que na primavera crezan nelas uns fermosos árbores da paz.
Xogamos a darnos moiiiiitos bicos e apretas, limos o conto "O carballo con botas" e coñecimos a historia

dun paxaro, Vicentiño, que descubríu que nas polas dos carballos aniñaba unha palara: PAZ.
Os Contos do bardo Abelardo - O carballo con botas from PAI Música on Vimeo.


martes, 29 de enero de 2013

A Porta segreda

Hai dúas semanas que na escola de  Vide temos unha 
MÁXICPORTA SEGREDA :



un ARMARIO? Non, non..... atrévete a abrir a porta e entrarás no mundo da A3




viernes, 25 de enero de 2013

Fina Casalderrey. Unha escritora de L.I.X. na RAG

A RAG (Real Academia Galega) acaba de elixir a Fina Casalderrey como académica numeraria. Con Fina entra na Academia unha muller (por méritos propios) pero tamén a literatura infantil e xuvenil. Diso vai tratar o seu discurso de entrada, escoitaremos esas palabras que tratan desta literatura non sempre asumida como LITERATURA (con maiúsculas). Realmente estamos de noraboa, pois sentímonos moi ben representadas por esta muller que entre outros conta con Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil. Unha muller que ademais é mestra (¿acaso se deixa de ser por non ir xa á escola?) e, polo tanto, mediadora do libro. Unha académica de luxo!


Publicado  por 

viernes, 11 de enero de 2013

Cantando as Xaneiras

O venres 28 de Decembro, fomos cantar  os reis- ou as Xaneiras?- a As Neves. Como polas rúas non había moita xente- e iso que era o día da feira- fomos de porta en porta e cantamos e cantamos recollendo o aguinaldo,
Como os outros anos, tamén visitamos "aos nosos vellos" no Centro de Día  e repartimos cantares, bicos e apretas. Cantamos no mercado, no centro social, no concello, na librería de Rocío.... non nos quedou lugar sen cantar, e antes de regresar a Vide, descansamos no "bar da praza", onde nos invitaron a "picar algo e beber un refresco".


Unha marabillosa mañán de sol co traballo ben feito.
Despedímonos e quedamos para o venres 4 de Xaneiro cos tractores, para ir cantar por Vide.

E chegou o día e alí estabamos cos tractores de Geni, Bea e Jorge como trasporte, recorrendo Vide. Outra vez o tempo foi benevolente  e unha tarde de sol- xa era hora- acompañou os nosos cantos  por toda a parroquia.



Rematamos na escola nunha "festiña", polo ben que o fixeramos. Agora a esperar á primavera para "investir" as nosas ganancias nunha festa descomunal con clochometas.
E ata  o ano que ben!!!


Eu , de regalo de reis, deixo este "recordo" dos ensaios:


Ola Bruno!

Todos os anos un "Papá" Noel visíta a escola .

Un "Papá" Noel que todos os anos, con moito coidado prepara o saquiño dos agasallos e galdrumadas que repartirá entre os nenos e nenas da escola, arrumba a súa barba, toda espeluxada, comproba que a súa gordura está ben distribuída debaixo do  traxe e do cinto e, unha vez que o espello lle di qu está PERFECTAMENTE IRRECONOCIBLE, chama a porta da escola.

Todos os anos os nenos e nenas de Vide arrumban a súa exposición de libros de agasallo, para darlle ideas ao "Papá" Noel, enchen a escola de bolas e cintas de cores, preparan o libro que van levar para casa, colocan as viandas de Nadal na mesa co mantel e séntanse no contacontos a esperar, mentras cantan panxoliñas e cantos de Nadal.

Todos os anos , chegan as nais, pais, avoas....coa súa cámara de fotos e os seu sorriso para seren testigos da chegada e da sorpresa....

....e como todos os anos en canto a porta de escola se abríu para deixalo pasar

- Ola Bruno!!!!.

Houbo que agarrar ben agarrado ao "Papá " Noel, que a pouco se desmaia do disgusto-

Temos experiencia, porque o ano pasado pasounos o mesmo cando :

- Ola pai de Antón!!!

e o ano anterior, e o de antes......

Estamos a pensar en avisar ao Señor Apalpador, a ver si temos máis sorte, ou a súa novia e  preparar a cámara de vídeo para poder documentar o momento en que entre pola porta adiante e todos os nenos e nenas queden  SEN FALA.




¿Como é posible recoñecer?